__Ήταν όπως πάντα μια όμορφη μέρα ήρεμη με λίγα σύννεφα να κρύβουν την ζεστασιά του ήλιου. Μερικές μικρές οάσεις καταφύγια για να κρυφτείς από τον καυτό καλοκαιρινό ήλιο. Μερικές καρδιές χτυπούσαν γρηγορότερα απ’ ότι άλλες. Λίγο ενθουσιασμός για το ξεκίνημα των διακοπών, λίγο ο έρωτας που γινόταν πιο εφικτός σε μια τόσο όμορφη περίοδο. Λίγο και η ανάγκη των ανθρώπων μιας καταπιεσμένης κοινωνίας να δούνε κάποια θετικά πράγματα που προσφέρονται στην ζωή για να τους δώσουν λίγες στιγμές χαλάρωσης.
__Ήταν Μάιος. Η μέρες κυλούσαν αργά και όλος ο κόσμος περίμενε με λαχτάρα αυτές τις μέρες διακοπών του καλοκαιριού για να ξεφύγει από τα άγχη της καθημερινότητας. Άλλα άγχη για το που, πως και πότε τους κατέβαλαν για μερικές μέρες. Βιαστικές κινήσεις αναζητώντας λίγο από τον παράδεισο κάποιου απόμερου μέρους.
Και εκείνη το ίδιο ήθελε.
__Μπορούσε να φανταστεί τον μικρό της παράδεισο. Θάλασσα, την αλμύρα του νερού να στάζει πάνω της. Δροσιά, ένα ποτάκι, ένα αναψυκτικό να συνοδεύει τις ώρες που θα περνούσε σε κάποια σκιά με ένα μυθιστόρημα αγκαλιά. Όλα όσα χρειαζόταν για να νιώσει το σώμα της να χαλαρώνει από τους χιλιάδες μικρούς κόμπους και την διάθεσή της να ανεβαίνει επιτέλους.
__Δυστυχώς δεν θα ήταν εφικτό για εκείνη όλο αυτό. Η δουλειά της δεν θα της το επέτρεπε. Αν και δεν την ενοχλούσε να εργάζεται ακόμα και αυτές της μέρες, ήξερε πως αργά ή γρήγορα ψυχικά θα κουραζόταν. Ήθελε κάποια αλλαγή στην ζωή της. δραστική. Αλλά αφού δεν μπορούσε να αλλάξει δραστικά κάποια προσωπικά πράγματα, της φαινόταν απογοητευτικό να μην μπορέσει τουλάχιστον να αλλάξει παραστάσεις.
__Ποιος δεν θα έλεγε το ίδιο αν ήταν αναγκασμένος να μείνει κατακαλόκαιρο σε μια καυτή, γεμάτη αποπνιχτική υγρασία πόλη; Θα είχε τους φίλους της θέλει να πιστεύει. Δεν ήταν πολλοί. Λίγοι και καλοί αυτοί με τους οποίους είχε δεθεί με τον χρόνο. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο είχε ανακαλύψει μετά από τόσα χρόνια άκαρπων προσπαθειών, ότι μόνο αν ταιριάζεις πραγματικά με κάποιον θα κρατήσει η φιλία. Αν μπορεί να σε καταλάβει το ίδιο εύκολα όσο τον εαυτό του. Μόνο από το βλέμμα. Δεν χρειάζεται κάτι άλλο. Ίσως και λίγη υπομονή για τις δοκιμασίες που θα έρθουν.
__Ο έρωτας. Αυτό ήταν μια συζήτηση που απέφευγε να κάνει. Δεν ήταν ποτέ σίγουρη για το τι ακριβώς σημαίνει; Άλλες φορές έπαιρνε την μορφή μιας ασφυκτικής καταστροφικής σχέσης, και άλλες μιας υγιής απόλαυσης κατά τακτά χρονικά διαστήματα. Τίποτα παραπάνω για εκείνη! Εξάλλου υπήρχαν κάποιες λάθος επιλογές, κάποιες μη αποδεκτές επιλογές χωρίς ανταπόκριση. Μόνο τέτοιες υπήρχαν γύρω της και ήταν τόσο έντονες όσο άλλοι το παρουσίαζαν.
__Τι σημασία είχε; Η σιγουριά, η ασφάλεια και η αγάπη που έρχεται στο βάθος χρόνου άξιζαν περισσότερα από έναν τρελό έρωτα που θα ξεφτίσει όταν ανακαλύψεις πως ο άνθρωπός σου ήταν τελείως διαφορετικός από το τέλειο ον το οποίο έπλασε με την φαντασία του το μυαλό σου. Από εκεί και ύστερα υπήρχαν απλά κατηγορίες ανθρώπων. Άνθρωποι που κουράζονται από την ασφάλεια και την αγάπη, και αναζητούν την περιπέτεια ενός αβέβαιου έρωτα. Και άνθρωποι που δεν διστάζουν να απορρίψουν τον έρωτα για να μην πληγώσουν και να μην χάσουν όσα με κόπο αποκτήθηκαν στον χρόνο μιας σχέσης.
__Είναι στην φύση του ανθρώπου να αναζητά το τέλειο αλλά δεν είναι χαρακτηριστικό της ανθρωπότητας το τέλειο με την έννοια που εκείνοι το αναζητούν. Δεν θα χρειαζόταν κανείς να καθίσει να σκεφτεί πως είναι και πως θα ήθελε να είναι και όμως κάθε μέρα βρίσκουν τρόπους για να σου δείξουν τι και πως είναι το τέλειο, το πρότυπο του τέλειου.
__Ποιος νοιάζεται;
__Πολλοί. Έως όλοι. Όσο και αν αναγνωρίζουν πως η ίδια η ύπαρξη του ανθρώπου, η πολυπλοκότητα του χαρακτήρα του και μόνο, αποδεικνύουν ότι είναι ήδη η τελειότητα που θέλουν να φτάσουν.
__Και να αλλάξεις όσα δεν σ’ αρέσουν τι θα καταφέρεις; Και εκείνη θυμόταν καλά πόσα πράγματα ήθελε να αλλάξει στον εαυτό της για να αρέσει τουλάχιστον στον εαυτό της. να είναι το συναίσθημα ικανοποίησης που την πλημμυρίζει κάθε φορά που κοιτά τον εαυτό της. Και όμως. <Ι>Μεγάλωσε έτσι σε μια τόσο τρυφερή ηλικία επειδή πάντα υπήρχαν τάσεις σύγκρισης. Και αυτήν υπάρχει σε όλη την διάρκεια της ζωής των ανθρώπων. Από τα παιδιά που οι γονείς, οι καθηγητές και πολοί ακόμα αναφέρουν την σύγκριση σαν έναν τρόπο βελτίωσης του εαυτού σου. Ένα παιδί αποκτά από πολύ μικρό ένα πρότυπο και θα έκανε τα πάντα για να μοιάσει σε αυτό.
__Δεν είναι κάτι που θα περάσει έτσι απλά καθώς θα ωριμάζει. Και αργότερα θα έχει πάντα αυτό το πρόβλημα αναζητώντας την τέλεια έκδοση του εαυτού που ποτέ δεν είναι σίγουρος ότι θα αποκτήσει. <Ι>Ένας τέτοιος άνθρωπος είναι πραγματικά ευνουχισμένος και καταδικασμένος σε μια ψυχολογική παράλυση. Μια αδυναμία να αποδώσει στον εαυτό του την μορφή της τελειότητας που ήδη έχει αποκτήσει από την φύση του. Μια αδυναμία που φέρει στην επιφάνεια μια φοβία λαθών. Και φυσικά η τελευταία οδηγεί σε μια τάση αποφυγής ευθυνών. Τάση φυγής! Φυγή απ’ όλους και απ’ όλα. Ακόμα και από την ίδια, την πραγματική, ουσία της ζωής.
